Dovrefjell is één van de 35 Nationale Parken die Noorwegen rijk is. Bij het horen van de naam van het Nationale Park loopt bij menig natuurfotograaf het water al in de mond. De reden hiervan is vaak dat dit dé plek is om de majestueuze Muskusos, één van 's werelds oudste zoogdiersoorten, voor de lens te kunnen krijgen. Hieronder lees en bekijk je alles over mijn ervaring in 2019 met deze merkwaardige en fotogenieke dieren.
Tegenwoordig gaat het goed met de muskusossenpopulatie in Dovrefjell, maar dat was lang niet altijd het geval. Aangenomen wordt dat overbejaging hiervan de hoofdoorzaak was. In de jaren '40 van de vorige eeuw zijn de dieren, afkomstig van een gezonde populatie in Groenland, succesvol geherintroduceerd in het gebied. De uitzet van de muskusossen in Dovrefjell heeft het gebied internationaal op de kaart gezet en heeft er voor gezorgd dat Dovrefjell hoog op het lijstje van menig natuurfotograaf is komen te staan.
Het zou mijn gids, Marcel, zijn laatste opdracht worden. Na 8 jaar in Noorwegen te hebben gewoond, zou hij samen met zijn gezien weer naar Duitsland terugkeren. We zaten achter een bak koffie bij Furuhaugli, Een bergrestaurant en -herberg die tevens professioneel begeleide wandeltochten naar de mukusossen aanbiedt. 'Laten we er een gedenkwaardige tocht van maken' zei hij opgewekt. Hij zette even later zijn auto langs de kant van de weg en haalde een verrekijker uit het dashboardkastje tevoorschijn en richtte hem naar de bergen. 'Het is ongeveer 3 uurtjes lopen'. Ondanks dat ik niet direct bewegends kon ontdekken, geloofde ik hem meteen. De eerste stappen met de inmiddels vertrouwde snowshoes gingen voortvarend. 'Als we straks voorbij de bomengrens komen, wordt het iets lastiger', riep Marcel. Hij loog niet. De wind klapte zijwaarts vol tegen ons in en we werden haast gezandstraald door de stuivende sneeuw die met een rotgang over de bergflank waaide. Ik moet eerlijk bekennen dat ik behoorlijk onder de indruk was. Dit waren toch weersomstandigheden die ik niet bepaald gewend was. Hoewel de snowshoe een goeie grip bood was het bij iedere stap toch oppassen geblazen; De helling was door bevriezing namelijk spekglad. Na enkele keren zitten en schuilen achter een rotspartij, kwamen we dichter en dichter bij de bergrug waarachter de muskusossen zich zouden moeten begeven.
Er was op het allerlaatste moment nog een verradelijk klimmetje voor nodig, maar toen zagen we ze dan ook eindelijk staan! Een groepje van pakweg 6 dieren trotseerde stoïcijns de elementen. De lange haren van hun wintervacht dansten wild op en neer. Wat een waanzinnig aanzicht! Marcel wees erop dat we het mannetje extra goed in de gaten moesten houden. 'Ze zijn hoogstwaarschijnlijk wel mensen gewend, maar je weet het nooit.' Toen we achter deze 6 muskusossen een tweede groepje ontdekten, was het feest compleet. We telden nu maarliefst 20 dieren. Marcel attendeerde mij op het feit dat we een afstand van ongeveer 200 meter moesten blijven houden, dus was ik blij dat ik speciaal voor deze reden een 100-400 telezoomlens had meegenomen. Het bleek door de hevige wind en de opwaaiende sneeuw nog een hele kunst om fatsoenlijk scherp te stellen. Maar de beelden waarbij ik dat wél voor mekaar had gekregen, waren dan ook fantastisch! Alleen al door ernaar te kijken, voel je ijzige kou!
Na een uurtje te hebben gefotografeerd vond ik het welletjes. Ik had het erg koud en ik schatte dat ik voldoende beelden had geschoten. De weg terug ging als vanzelf. Er was toch wel sprake van een bepaalde euforische stemming en ik was ook opgelucht dat we de dieren überhaupt hadden gevonden. Die avond zag ik voor de tweede keer in mijn leven het noorderlicht.
Ben je ook van plan om in Dovrefjell National Park de muskusossen te fotograferen? Of heb je dit al eens gedaan? Laat het me weten door een bericht in de comments!
Comments