De Passauer Hütte is een berghut in de Leoganger Steinberge in het Salzburger Land, Oostenrijk. Het is een geliefde plek voor bergwandelaars en herbergt naast een restaurant ook slaapplekken. Het doel was om hoog in de bergen de zonsondergang, en de volgende ochtend, de zonsopkomst te fotograferen. Om dit voor elkaar te krijgen, moest er eerst wat arbeid worden verricht.
Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De weerberichten waren gunstig gezind en de wandeling waar ik al weken, nee, zelfs maanden naar uitkeek kon definitief doorgaan. Met een zorgvuldig ingepakte rugzak stapte ik bij de Ullach parkeerplaats uit de auto en wachtte ik op de berggids die mij de komende 2 dagen zou vergezellen. Kort daarna parkeerde een busje met de opdruk 'Alpinskischule' pal naast mijn auto en draaide iemand het raampje naar beneden. "Markus?". Hij knikte en stapte uit. "Wat is vandaag precies de bedoeling?" vroeg Markus. "Passauer Hütte" antwoorde ik. "Ja, Klar... aber wanderen oder auch klettern? " Snel antwoorde ik "wanderen, nur wanderen" en ik kon een onderdrukte glimlach niet verbergen. Toen Markus' collega (en vrouw) afscheid had genomen vulden wij onze waterflessen bij het toiletgebouwtje en waren wij op weg naar de Passauer Hütte. De route staat als 'zwaar' aangeduid wat betekent dat je oever een goede conditie en een vaste tredzekerheid moet beschikken. Daarnaast is het ook een wandeling met secties waarin hoogtevrees op de proef wordt gesteld. Met 1150 hoogtemeters over slechts 4,1 kilometer afstand, is het een korte maar venijnige klim naar de op 2040 meter gelegen berghut. De verwachting is dat je in 2,5-3 uur boven bent. De eerste meters gaan van grasland geleidelijk over in bos. Het pad gaat nu serieus omhoog. Langs het pad zie ik de eerste paddenstoelen al glinsteren in het zonlicht. De getrainde Markus loopt voorop en houdt goed in de gaten bij welk tempo ik gewoon kan volgen. De eerste zweetdruppels beginnen al snel van mijn voorhoofd af te druipen. Het fleece jasje gaat uit terwijl ik mijn eerste slok water neem. Soms laat de indrukwekkende façade van de Birnhorn, de hoogste top van de Leoganger Steinberge zich zien. Niet lang daarna zijn we boven de wolken. De zon brand in mijn nek maar het gaat nog steeds lekker. Het zandpad veranderd in steen en op sommige plekken hangen veiligheidskabels waaraan je je kunt vasthouden. "Dit is een Alpineweg" bevestigt Markus. "Anders dan bij een wandelweg moet je hier bij iedere stap goed opletten". Toen ik naast me keek begreep ik direct waarom. Ik was slechts 30 centimeter verwijderd van een steile afgrond die rijkte tot aan het dal. Toch voelde ik mij geen enkel moment ongemakkelijk of onveilig. Na 2 uur zwoegen verschenen de vlaggen van de Passauer Hütte in zicht. Het venijn zat hem hier duidelijk in de staart, want de laatste bochten leken nog steiler en nog grilliger dan het eerdere traject. Met tintelende benen betraden wij het terras van de berghut waar we hartelijk werden ontvangen door de gastvrouw. "Griaß-enk, was möchten sie trinken?" klonk als muziek in de oren.
Melkerloch
Na een uurtje rust op het zonovergoten terras van de berghut begonnen we langzaamaan plannen voor zonsondergang te maken. "De Melkerloch is misschien wel de beste plek" suggereerde Markus. Dit was een soort stenen boog of grot waarvoor nog een half uurtje bergop moest worden gelopen. Ik voelde mijn batterij alweer redelijk opgeladen, dus ik stemde in met Markus' voorstel. Nadat we onze bordjes avondeten (huisgemaakte spinazie- knödeln) op hadden, pakten we onze wandelstokken weer op en vertrokken we voor onze zonsondergangsessie richting de Melkerloch. Hoe hoger we kwamen hoe ruiger de route. Soms moest je klauteren over een grote steen. Het laatste stukje ging met knikkende knieën; over een smal paadje kruisten wij van de ene naar de andere bergwand. Naast ons was alleen maar lucht. Toch was het nog goed te doen, zelfs voor zo'n held op sokken zoals ik. De Melkerloch was een imposant verschijnsel: een kathedraal-waardige uitholling in de berg waardoor je uitkeek op de Leoganger- en Loferer Steinbergen aan de ene kant, en een indrukwekkend aantal Oostenrijkse bergtoppen (waaronder de Hohe Tauern) aan de andere. Toen de sluierbewolking begon te kleuren in een diep-roze gloed wist ik dat we vanavond een voltreffer hadden. Wat een prachtige plek om zo'n kleurenschouwspel te mogen beleven!
Hochzint
Na een onrustige nacht werd ik op een onmogelijk tijdstip gewekt door Markus. We hadden geen woorden nodig. Ik wist genoeg: tijd voor de zonsopkomst. De Hochzint is een imposante, spitse bergtop op slechts 200 hoogtemeters afstand van de Passauer Hütte. Perfect dus voor een zonsopkomst (en -ondergang). Ook de wandeling naar de Hochzint heeft niet zoveel tijd nodig; in slechts 45 minuten sta je bij het Gipfelkreuz. Het vereist wat minimaal klimwerk maar je hebt hiervoor geen speciale uitrusting nodig. Bij het kruis was een soort herdenkingsteen te zien. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een metalen kastje betrof. Markus vertelde mij het trieste verhaal van de herdenkplaats. Het was voor een fanatieke snowboarder uit Saalfelden, een bekende van hem. Tijdens een solo-tocht naar deze plek schatte hij de route verkeerd in en verdween hij in een soort crevasse. De hulpdiensten kwamen te laat omdat hij geen bereik had. In het kastje zat een fotoboek met allemaal teksten van de mensen die hij achterliet. Hartverscheurend. Voor mij was dit toch wel een snelle reality check dat het in de bergen altijd oppassen geblazen is. Ondertussen was de zon boven de tegenovergelegen Berchtesgadener Alpen opgekomen en lichtte deze het wolkendek in het dal op. Het was een onvergetelijk schouwspel van onbeschrijfelijke schoonheid waarvan ik dankbaar ben dat ik het mee kon maken.
Heb je vragen over de hike naar de Passauer Hütte? Laat het me weten in de comments of stuur een email.
Comments