De meeste Nederlanders en Belgen zullen vast wel eens van Saalfelden Leogang gehoord hebben. Deze populaire wintersportbestemming in het westen van het Salzburgerland bezit alle ingrediënten die nodig zijn voor een onvergetelijke ski-vakantie. Maar wacht! Er is meer in winter-wonderland Saalfelden Leogang..... Veel meer.

Toen ik in de vroege avond de Duitse grens passeerde begon het er op te lijken: hier was het écht winter. Via Kufstein, St. Johann in Tirol en Kitzbühel reed ik Tirol uit en het Salzburgerland binnen. De thermometer van mijn dashboard gaf aan dat het buiten -8º Celsius was. In de bermen lag zeker een goede 20 cm sneeuw. En dit was nog maar in het dal. Dat beloofde wat voor de hoger gelegen gebieden. Vrijwel meteen nadat ik de plek van bestemming, het plaatsje Leogang binnenreed, meldde mijn navigatie dat ik de volgende afslag moest nemen. IJskristallen schitterden in het licht van de met kerstverlichting gedecoreerde bomen langs de weg. Ik was gearriveerd. De warme auto werd verruild voor de koude berglucht. Het maakte me bewust dat het winteravontuur nu echt was begonnen.

Asitz
Het wekkertje ging af en de pret kon beginnen. Ontbijt sloeg ik vanochtend over want er moest gefotografeerd worden. Zeker aan het begin van zo'n reis wil ik de eerste momenten vooral productief zijn. Het genieten komt in de loop van de dagen vanzelf, hopelijk met volle geheugenkaartjes. In de schemering stond ik bij de poortjes van de Asitzbahn, een van de gondelbanen die je naar de top van de gelijknamige berg brengt. Dit is tevens meteen het belangrijkste ski-gebied van de Saalfelden Leogang. Op de top heb je een fenomenaal uitzicht over het hele dal en de tegenover gelegen Leoganger Steinberge en verder naar het oosten het Steinernen Meer. Als je op zoek bent naar een bijzondere foto, ga dan vooral 's ochtends met de vroegst mogelijke gondel mee omhoog. De verkleuring van de lucht in combinatie met de vele laagjes van de bergtoppen is magisch. Het dal was bedekt met een deken van mist. Met mijn telelens zocht ik naar kadertjes waarin bomen of rotsen en mistflarden elkaar ontmoetten. Ik verwisselde snel naar een wijdere lens toen ik zag dat de toppen van de Leoganger Steinberge oranje begonnen te kleuren. Alpenglow!


Het bergstation van de Asitzbahn bevindt zich net onder de top van Großer Asitz waarin je binnen een halfuurtje naar toe kunt wandelen over een geprepareerd wandelpad. Het laatste stukje is behoorlijk pittig omhoog, maar je kunt onderweg de benen even rust geven bij één van de Tonspur islands. Dit zijn overdekte houten loungebanken waar je kunt relaxen terwijl je luistert naar traditionele muziek van de lokale TONspur concerten. En dat terwijl je geniet van waanzinnige uitzichten. Toen de eerste zweetpareltjes van de dag zich begonnen te vormen op mijn voorhoofd bereikte ik het Gipfelkreuz van de Großer Asitz. Hier wordt je beloond met een indrukwekkend 360º panorama over de tientallen bergtoppen. De zon stond inmiddels al redelijk hoog aan de horizon en het beste fotografielicht was er nu wel van af. Het was vrijdag, en dat betekende dat de laatste dalrit vanavond pas om 10:00 zou zijn. Dat betekende dat het een ideale mogelijkheid was om vanaf het Gipfelkreuz de zonsondergang vast te leggen! Genietend van de zon keerde ik rustig terug naar beneden. Bij het bergstation van de Asitz kan het overdag gezellig druk zijn. Hier vind je een aantal gezellige bergrestaurants en terrasjes. Ik zag dat de eerste zonaanbidders alweer een plekje op het terras van de Alte Schmiede hadden veroverd. De meeste zaten aan de koffie of ski-wasser, maar sommigen hadden ook al een halve liter Stiegl te pakken. Het leek me een gezellige tent om vanavond, na mijn zonsondergangsessie, aan te schuiven voor een schnitzel.
Achter in de middag stapte ik voor de tweede keer die dag uit de gondel bij het bergstation van de Asitz. Rustig ging ik te voet verder over de inmiddels bekende winter-wanderweg. Toen ik schuin omhoog keek was het Gipfelkreuz alweer te zien. Het duurde niet lang of ik was boven en zag dat de zon nog aardig hoog aan de lucht stond. Het was een geruststelling dat ik ruim op tijd op locatie was voor de zonsondergang van vandaag. Na een uurtje begon de lucht serieus te kleuren. Geen wolkje te bekennen, maar wel een hele intense en haast verzadigde verloop van warme kleuren domineerden nu de lucht. Kijkend naar de andere kant, richting Saalfelden, werd de lucht steeds blauwer met uitzondering van de aan de horizon veschenen oranje-roze gloed. Ook de maan liet zich duidelijk zien. Met de witte bergtoppen erbij, was het een prachtig kleurenschouwspel. De schnitzel smaakte zoals gehoopt en met een voldaan gevoel keerde ik terug naar mijn hotelkamer.


Mist in het dal
Die ochtend zat het buiten potdicht. Omdat het vannacht ook weer flink gevroren had waren de boomtakken bedekt onder een laagje rijp. En het weersfenomeen rijp, daar wordt deze fotograaf altijd heel blij van. De vraag is iedere ochtend... waar begin je met fotograferen? En in de bergen is dat vaak: zo hoog mogelijk. Dan heb je vaak het vroegst kans op mooi licht. Met de auto zijn de mogelijkheden om het hogerop te zoeken in de winter echter beperkt; sommige wegen zijn slecht of helemaal niet begaanbaar voor gewoon verkeer. De weg naar Gasthof Huggenberg was daar een uitzondering op. De weg was geheel sneeuwvrij en reikt na een aantal haarspeldbochtjes een hoogte van tot 1120 meter. Vanuit hier heb je mooi uitzicht over Saalfelden en de spectaculaire toppen van het Steinernen Meer. In grote delen van het dal moest de zon het afleggen tegen de mist. Een enkele heuvel stak boven de mistdeken uit. Er was vanaf deze hoogte veel te zien.
Toen het lichter werd, draaide ik mijn auto om en keerde ik langzaamaan terug naar het dal. Hier was de mist nog volop aanwezig. Berijpte bomen onder een bleek zonnetje dat het ene moment door de mist drong en een fractie later alweer was verdwenen. Het leverde interessante, soms minimalistische beelden op.



