Als we de kaart van Polen erbij pakken, bevind Woiwodschap West- Pommeren zich in het uiterste Noordwesten van het land, burend aan Duitsland in het Westen en de Baltische zee in het Noorden. Vanaf de Autobahn bij Berlijn volgde ik de bordjes richting Szczecin en duurde het niet lang meer voordat ik de Duits-Poolse grens overstak. Met een paar dagen Seascapes fotograferen in het vooruitzicht, kon mijn nieuwe foto-avontuur in West-Pommeren nu echt beginnen.
Één van de plekken in West- Pommeren waar ik enorm benieuwd naar ben is de Baltische kust, wat tot nu toe één groot vraagteken vaar mij was. Was het te vergelijken met onze Noordzeekust? Hoe zat het met de stranden? Duinen? Badplaatsen misschien? Wat een zekerheidje en tegelijk een geruststellende gedachte was dat je aan zee meestal wel een goede plek had om de zonsondergang te fotograferen. Mits het weer natuurlijk een beetje meespeelt. Met die gedacht vervolgende ik mijn weg op de bonnefooi naar de Baltische kust van Polen.
Międzyzdroje
De wegen leidden als een trechter naar het plaatsje Międzyzdroje. En het duurde niet lang of ik waande mij in Zandvoort aan Zee. Hotels, restaurants en overstekende gezinnen op slippers. Op één of andere manier was ik verrast en had ik nooit gedacht dat de Polen natuurlijk ook hun badplaatsen hebben. Międzyzdroje bleek één van Polen's populairste kustplaatsen en het was toch al redelijk in het hoogseizoen. Achter de bedrijvige boulevard waarin eettentjes, ijssalons en marktkraampjes het meest dominant vertegenwoordigt waren, begon de pier met aan het einde een rij toeristen die vermoedelijk wachtten op de rondvaartboot. Het was een onverwacht middagje 'mensen kijken' en proeven van de authentieke Poolse vakantiesfeer. Inmiddels was er wel heel erg onheilspellende lucht in aantocht. In een rap tempo kwam een grote shelf-cloud dichterbij. Met het zweethandjes nam ik zo snel ik kon een paar foto's bij de kleurrijke vissersbootjes.
Wolinksi National Park
Mijn schoenen hingen met de veters aan elkaar geknoopt aan mijn rugtas en liep ik met de blote voeten door het zeewater. Hoe verder ik van pier liep, hoe rustiger het werd. Hier en daar nog wel wat strandwandelaars maar dat was het dan ook wel. Wat opviel was de hoeveelheid kiezelsteentjes en het gebrek aan schelpjes. Dit was bewijs nummer 1 dat het een andere zee betrof dan onze eigen Noordzee. Ook ontbrak de zo typische zilte zeegeur. Het water bevatte hier namelijk veel minder zout dan 'bij ons'. Bewijs nummer 2. Het zand was heel fijn en bijna wit van kleur. Tenslotte, en misschien wel het meest opvallende detail: Hier was (bijna) geen verschil tussen eb en vloed. Vreemd toch? Ook zag ik geen duinen maar flinke kliffen die op sommige plekken half weggespoeld waren. Bovenop de kliffen bevonden zich beukenbossen. Kilometerslang. Deze kustlijn en de hoger gelegen beukenbossen vormden samen het uitgestrekte Wolinksi National Park. Naarmate ik verder liep werden de kiezels en stenen steeds groter en wist ik dat ik mijn fotolocatie voor een goede zonsondergang-sessie had gevonden. Met een beetje geluk kwam er een beetje kleur in de lucht en had ik een perfecte plek gevonden. De foto's hieronder vertellen denk ik wel of het was gelukt.
Świnoujście
Vanuit Polen bereik je Świnoujście alleen via de boot. Dat klinkt misschien gek, maar het is eigenlijk het enige Poolse plaatsje op het eiland Usedom, dat voor het grootste gedeelte tot Duitsland behoord. Met de auto kun je aansluiten in de (lange) wachtrij voor de gratis ferry naar de andere kant van de Świna rivier. Tegen het einde van 2022 gaat volgens de planning trouwens een autotunnel in gebruik zodat je een stuk eenvoudiger naar Świnoujście reist. Een beetje in tegenstelling tot het wat 'volksere' Międzyzdroje, staat Świnoujście bekend als een wat luxere badplaats. Vooral gepensioneerde Duitsers bezoeken hier van de verschillende Wellness-hotels een kuuroorden en profiteren hierbij uiteraard van de voordeligere Poolse prijzen die daar voor betaald moeten worden. De voornaamste bezienswaardigheden zijn de Latarnia Morska w Świnoujściu (Polen's hoogste vuurtoren), Fort Gerard en de merkwaardige Stawa Młyny, een lichtbaken met het opvallende ontwerp van een molen aan het einde van een stenen pier. Ook hier was het gezellig druk. Lounge muziek galmde over de volle terrasjes en mensen struinden, veelal in Ibiza-kledingstijl over de boulevard. De bestemming van mijn laatste avond in dit bijzondere deel van Polen was de opvallende Stawa Młyny. Zoals verwacht was ik niet de enige. Veel strandgangers maakten een avondwandeling naar de witte molen. Ook wierpen een aantal mensen hun hengeltje uit aan het einde van de pier. De zonsondergang was minder intens dan gisteren tussen de rotsen van Wolinski, maar niet minder mooi. Een pastelkleurige lucht stak prachtig af tegen de witte pilaar met molenwieken. Het was een perfecte afsluiter van een paar mooie dagen in West-Pommeren.
Ken je zelf ook een mooie plek voor (landschaps'-) foto's in Polen? Laat het ons weten in de comments!
Comments